Voor de rubriek ‘Spotlight On’ interviewen wij periodiek een lid van het Atelier Néerlandais. Dit keer praten we met Margaret Lansink. Margaret is fotograaf en kunstenaar maar identificeert zich liever met het Franse woord ‘artiste’. Deze maand is het alweer de derde keer dat ze in Parijs exposeert en wij vragen haar naar haar werkwijze, daarnaast vertelt ze over haar connectie met de Franse cultuur.
Ha Margaret, hoe is het met je?
Ça va bien, merci !
Na je multidisciplinaire werk bestudeerd te hebben, weet ik niet goed hoe ik je zou moeten introduceren. Je schildert, je fotografeert, je creëert… Hoe identificeer jij jezelf?
In het Engels vind ik dat altijd het makkelijkst, dan kan ik zeggen dat ik een ‘artist’ ben. In het Nederlands ben je vaak beperkt tot ‘fotograaf’ of ‘kunstenaar’, maar wat ben je dan? Ik zeg altijd dat mijn werk begint met fotografie, waarna ik dat gedeelte loslaat en toevoeg wat het werk nog nodig heeft. Het gaat mij om wat ik voel of wat ik wil vertellen met een beeld.
Mensen vragen weleens of ik aan het begin, wanneer ik iets fotografeer, al weet hoe het uiteindelijke kunstwerk eruit gaat komen te zien. Ik heb geen idee. Ik fotografeer op gevoel en vervolgens komt het proces pas op gang als ik thuiskom en de foto’s heb ontwikkeld, gescand, en de negatieven heb bekeken. Dan ga ik dingen uitproberen. Soms is het duidelijk dat een kunstwerk vanuit een foto ontstaan is en andere keren zie je de foto helemaal niet meer terug, doordat ik de foto’s uitvergroot, beschilder of op andere manieren bewerk.
Ik ben iemand die met gevoel en uit het hart werkt en kijkt waar dat toe leidt en het geluk is dat ik dat mag laten zien en dat mensen het ook nog leuk vinden.
Dat is inderdaad een mooi gegeven. En hoe zit dat in Frankrijk, taaltechnisch gezien?
Ja, daar kan je ook ‘l’artiste’ zeggen, wat ik makkelijker vind. En ‘oeuvre’ vind ik een prachtig woord. Ook in Frankrijk voelt het dus makkelijker om mezelf te presenteren. In Nederland voel ik het ‘hokjesdenken’ en het ‘doe-maar-normaal-dan-doe-je-al-gek-genoeg’-sentiment nog sterk.
Interessant, wat heeft jou eigenlijk in de eerste plaats naar Frankrijk gebracht?
15 jaar geleden ben ik een samenwerking gestart met galeriehouder Caroline O’Breen in Amsterdam. Samen met haar heb ik tijdens de corona-periode een ‘online kunstverkoop’ georganiseerd waarbij kunstenaars kleine werkjes van A5-formaat aanboden. Vervolgens heeft Camille, de directeur van Galerie XII (in Parijs, red.) zo’n werkje van mij aangeschaft en heeft ze me in contact gebracht met de curator van de galerie. Sindsdien werken we samen.
Dus je bent online gescout!
Ja, ik heb veel te danken aan Instagram. Veel publicaties en exposities… Ik ben nu in gesprek met een galerie in Amerika, die hebben mij ook op Instagram gevonden, net als een andere galerie in Duitsland.
Hoe zorg je ervoor dat ze jou vinden?
Zichtbaar zijn en een duidelijke lijn in je profiel laten zien. Ik post een heel enkele keer iets privé, maar eigenlijk zelden, omdat professionals daar helemaal niet op zitten te wachten. Ik houd dat gescheiden. Mijn werk is aan de andere kant wel heel persoonlijk, het gaat vaak over mij als persoon, dus dat kan je wel terugzien.
Op dit moment kunnen we jouw werk ook ‘live’ komen bekijken, in Galerie XII in Parijs (t/m 21 juni 2025). Wat voor werk van jou kunnen we daar terugzien?
Het is een brede tentoonstelling van oudere en nieuwere werken van 2020 tot nu. Daarnaast zullen er ook twee artist proofs hangen. Vaak bestaat een editie van kunstwerken uit drie exemplaren en daarnaast twee artist proofs. Ik verkocht in het verleden nooit mijn artist proofs, maar nu is één van mijn series zo snel uitverkocht geraakt, dat ik dat werk al vier jaar niet meer heb kunnen laten zien. Nu wilde ik die werken toch laten zien, mensen vragen er nog steeds naar. Ik heb er voor deze tentoonstelling dus wel een paar van opgehangen, daar begint de expo mee.
Vind je het lastig om afscheid te nemen van je werken?
Ja, dat vind ik lastig, maar ik vind het ook mooi. De werken uit die desbetreffende collectie zijn de meest persoonlijke kunstwerken die ik gemaakt heb en die ook het meest met mijzelf gedaan hebben als mens.
Nu je hier in Galerie XII aan het exposeren bent, smaakt dat naar meer? Heb je zin om meer te gaan exposeren in Frankrijk?
Dit is de derde solo die ik in Galerie XII heb. Ik merk in Parijs dat de Fransen erg geïnteresseerd zijn in kunst, dat maakt het heel leuk om mijn werk hier te laten zien. Ik geniet daar enorm van. Bij de opening kwamen mensen naar me toe met een heleboel vragen en interesse en zelf dacht ik ‘ik ben het maar’. Nederlanders zijn veel meer van ‘oh ja leuk’. Dat is hier totaal anders.
Ik heb in juli een expositie in Frankrijk, in ‘Troyes’, over de jodenvervolging. Vanwege de houding van de Fransen ben ik positief gestemd over eventuele toekomstige exposities in Frankrijk.
Je exposeerde al eerder in Parijs maar bent recentelijk pas lid geworden bij het Atelier Néerlandais. Hoe ben je bij het Atelier Néerlandais terechtgekomen en waarom ben je lid geworden?
Geheel toevallig ben ik Lilian Widdershoven (hoofd Atelier Néerlandais, red.) een paar jaar geleden tegengekomen in de trein tussen Nederland en Frankrijk. Ik geloof dat we elkaar online al volgden en in de trein raakten we aan de praat. Tussen Antwerpen en Parijs hebben we de hele weg zitten kletsen. Daarna ben ik een keer langsgekomen op het Atelier, bij de expositie van NOOR (fotocollectief, red.), en ik had al eerder samengewerkt met de Nederlandse Ambassade in Frankrijk. Elke keer hoorde ik de naam van het Atelier Néerlandais vallen dus uiteindelijk besloot ik toch lid te worden.
Ik denk dat we elkaar goed kunnen helpen. Voor mij is het fijn dat mijn werk op jullie platform gedeeld wordt, ik vind wat jullie doen waardevol voor de Nederlandse cultuur en andersom hebben jullie de kunstenaar nodig. Dus ik denk dat het een mooie win-winsituatie is.
Dat denk ik ook! Bedankt voor je tijd, Margaret.
De expositie ‘Awake’ van Margaret Lansink is nog t/m 21 juni te zien in Galerie XII in het 4e arrondissement in Parijs.