Voor de rubriek Spotlight’s on: interviewt het Atelier Néerlandais iedere maand een lid van het AN. Deze maand beeldend kunstenaar Anouk Kruithof.
Anouk, je exposeert vanaf 3 juni in Centre Photographique Ile de France (CPIF). wat kunnen we verwachten?
Mijn expositie heet Tentacle Togetherness, en heeft dezelfde titel als een hoofdstuk van mijn eerste en ‘brandnew’ monografie Be like Water, die is uitgegeven door MOUSSE, Milaan. Het is een van de grootste exposities die ik tot nu toe heb mogen doen – qua oppervlakte dan, want het CPIF biedt enorm veel ruimte. Ik vond het leuk om het motief van de octopus in de titel van mijn expositie te verwerken: mijn werk heeft iets tentakelachtigs. Het is allesomvattend, en helemaal niet terug te brengen tot één discipline, thema of manier van werken.
De expositie beslaat verschillende ruimtes, maar de grootste zaal is opslagruimte van een oude boerderij en daarin kun je de ontwikkelingen in mijn foto sculpturale werken van 2013 tot 2021 zien. De ruimte is getransformeerd tot een totaalinstallatie door middel van het gebruik van allerlei hoog opgehangen papieren gekleurde studio foto achterwanden die de ruimte verdelen in een soort jungle van intieme ‘ruimtes’ waarin je op de tentoongestelde sculpturen kunt inzoomen.
Ook is er een andere zaal waar mijn project Trans Human Nature, 2021, te zien is. Hierin onderzoek ik de omgang tussen de mens in relatie met natuur en onze technologische toekomst. Toen ik voor het eerst in Botopasi, Suriname kwam, een klein dorp in het regenwoud aan de Suriname rivier, waar ik inmiddels een huis en atelier heb en deels ook woon. Het eerste wat de kinderen aan mij lieten zien was de Digicel telekom antenna en daarna pas de grootste mangoboom in het dorp. Technologie doordringt de wereld, trekt overal aan ons. Technologie is dystopisch en utopisch tegelijk. Het is fantastisch, maar het heeft ook consequenties. Ook in Botopasi. Het is niet zo anders dan hier, weet je. Omdat er vaak geen stroom is in het dorp, weet je dat je moet rennen om nog ergens bij iemand met een zonnepaneel je telefoon moet opladen. In dat gehossel met technologie, het internet en het leven in het hier en nu in de jungle is het toekomstverhaal van ‘Trans Human Nature’ ontkiemd.”
Ook is de nieuwe 1 kanaalvideo editie van mijn tot nu toe succesvolste project Universal Tongue (2018-2021) te zien. In deze 4 uur durende videoloop toon ik 1000 dansstijlen van over heel de wereld, van parade-dansen tot straatsolo’s, van stoelendans tot gabber, van limbo tot finger tutting: alles ademt de uitbundige verbondenheid als ook culturele verscheidenheid van beweging. Door mijn montage lijkt het alsof ondanks al die verschillen op één gemeenschappelijk ritme wordt gedanst. Zo breng ik diversiteit en verbinding samen. “Een waar feestje van razend knap gemonteerde dansvideo’s uit een megalomane, wereldwijde database”, schreef de Volkskrant over dit werk.
Kun je iets meer vertellen over je kunstenaarschap?
Wat een moeilijke vraag! Volgens mij betekent mijn kunstenaarschap voor mezelf vooral een soort constante in mijn leven, ik ben overal een kunstenaar hoewel ik niet echt vanuit een vaste plek werk. Alles kan mijn studio zijn, de oceaan, de jungle, maar ook het internet. Het is vanzelfsprekend voor me dat ik kunst maak, en ik merk ook dat ik mijn verdriet (als ik dat heb) makkelijker verwerk als ik aan het maken ben. Bij het maken van kunst werk ik met allerlei vormen, maar de rode draad is dat ik altijd eerst onderzoek doe, en dan ga verzamelen. Gaandeweg ontstaat dan het kunstwerk.
Hoe ben je in aanraking gekomen met het Atelier Néerlandais?
Ik werk eigenlijk al een tijdje met mijn Parijse galerie Valeria Cetraro samen, maar vorig jaar ben ik pas lid geworden bij het AN. Dat is ontstaan nadat ik Friso Wijnen heb gesproken, en nu gaat hij weer terug naar Nederland! Ook ken ik Judith Kleintjes, een andere kunstenares die lid is bij het AN. Ik zou het erg leuk vinden om in de toekomst, wanneer ik in Parijs ben, meer andere makers te ontmoeten op het Atelier Néerlandais.
