In haar tekeningen, muurschilderingen en installaties onderzoekt Marisa Rappard op intuïtieve wijze wat het betekent mens te zijn in een fluïde wereld, waarin technologie een steeds grotere plek inneemt, contact vluchtig is en er dagelijks een overvloedige hoeveelheid aan informatie voorbijtrekt.
Zij vindt het fascinerend dat de mens hoopvolle verwachtingen heeft van technologie en die haast religieuze of transcendente eigenschappen toekent, terwijl diezelfde technologie duidelijk alarmerende keerzijdes heeft: de vervreemding die je kunt voelen wanneer je enkel contact maakt met de ander via een scherm, fake news die het steeds lastiger maakt te onderscheiden wat waarheid is.
De mensfiguren in haar tekeningen dwalen eenzaam door verdichte abstracte structuren en labyrintische, anonieme ruimtes. Reflecties en schaduwfiguren die eindeloos herhaald worden, als in een spiegelpaleis, maken het lastig te onderscheiden welk zelf het ware is.
Waar haar werk gaat over hoe de mens zich verhoudt tot het digitale, is haar werkwijze volledig analoog. Het digitale gaat altijd via een technologisch medium, terwijl er niets directer is dan de handeling van het tekenen. Middels met de hand getrokken lijnen op een kwetsbaar medium als papier verbeeldt Rappard hoe technologie het zijn beïnvloedt.
Het grote formaat van haar werk maakt invoelbaar hoe overweldigend de veelheid van feiten kan voelen waarmee we dagelijks worden geconfronteerd. Rappard heeft ook ruimtelijke tekeningen geconstrueerd, waarbij zij de overvloed aan lijnen uit het papier laat vloeien en de ruimte betreden, of de tekening op een constructie plaatst waardoor de toeschouwer door de tekening kan scrollen.
Rappards werk is opgenomen in de collecties van het Centraal Museum, NOG/Stedelijk Museum Schiedam, museum Boijmans van Beuningen, UMC Utrecht en vele privé collecties.
