Judith Maria Kleintjes is beeldend kunstenaar, woont en werkt in Amsterdam en Düsseldorf. Vorig jaar exposeerde ze een aantal van haar werken op het Atelier Néerlandais. Het AN wilde weten wat haar plannen zijn voor het komende jaar.
Wat is het thema van je werk?
In mijn werk onderzoek ik de fenomenen tijd, stilte en ruimte. Tekenen is daarbij de basis, als een seismograaf die vluchtige waarnemingen registreert, soms met potlood, inkt of porselein, dan weer met een schaar. Ik zoek het scherpst van de snede, subtiel balancerend tussen schoonheid en verontrusting, idee en het uiteindelijke beeld.
Mijn directe inspiratie hiervoor is de essentie van de natuur. Natuurlijke transformatieprocessen, de onderliggende krachtmeting en energie die de verschijningsvorm bepaald, zet ik in relatie tot mijn eigen waarneming, denken en handelen als mens. Ook het observeren van de sociale context daarbinnen: hoe gaan we om met veranderingen in de natuur? Die vraag is actueler dan ooit. Het analyseren en reageren op deze processen, is voor mij een onophoudelijke inspiratiebron. Hierin spelen filosofie, poëzie en mythologie een belangrijke rol.
Bij de ontwikkeling van nieuwe projecten bekijk ik telkens welk medium het beste past bij het concept en de inhoud van het werk-in-wording. Juist het onverwachte van een bepaald materiaal krijgt vaak de voorkeur en is daarmee een belangrijk onderdeel van mijn werk/idee. Steeds ontstaat er een verandering, hetzij mutatie, hetzij mutilatie, op de meest kwetsbare plek, daar waar de natuur of een lichaamsvorm zich eigent, of de weerstand het geringst is.
Een goed voorbeeld hiervan is de tijd dat ik in Oisterwijk bij het Europees Keramisch Werkcentrum een artist in residence stipendium had. Daar ging ik voor het eerst werken met keramiek, een materiaal waar ik amper thuis in was. Ik ging dus aan de slag zonder ervaring, maar wel met een idee. Wat overblijft en gevonden wordt in de archeologie zijn symbolische- of gebruiksvoorwerpen, ik wilde in tegenstelling daarop juist werken met het ongrijpbare en het verstrijken van de tijd. Precies dat niet tastbare, de schaduwen, wilde ik proberen te vangen in porselein. Zo ontstonden er amorfe ‘tijdsfragmenten‘ – stukjes tijd, vlekken van licht en schaduw, gestold in een materiaal wat zelf weer ontstaan is door licht en tijd.
Het bijzondere was, dat dit onbewust al in mijn eerdere werk zichtbaar was. Ik keek terug naar vroegere kunstwerken die ik maakte, en besefte toen pas dat ik al veel langer hiermee bezig was. Als kunstenaar verhoud je je tot de werkelijkheid, en als het goed is ziet de toeschouwer iets hiervan in het kunstwerk terug. Soms herkent iemand iets in je werk, een verband of een samenhang, wat je zelf nog niet was opgevallen.
Waar ben je nu mee bezig?
Na een druk jaar met meerdere exposities ben ik nu weer terug in het atelier om nieuw werk te maken, te lezen, te denken. Eind februari ga ik naar Sri Lanka, eerder heb ik daar werk verkocht aan een resort, nu ben ik bezig met nieuw werk wat ook aangekocht gaat worden. In mei en juni heb ik een stipendium om in de Cité Internationale des Arts in Parijs te kunnen werken. Daar heb ik enorm veel zin in. Voor mij is het heel belangrijk om ergens heen te gaan als artist in residence, omdat dit mijn werk een nieuwe impuls kan geven. Dat leidt tot verdieping.
Ben je binnenkort ook weer in het Atelier Néerlandais te bewonderen?
Eerlijk gezegd weet ik dat niet. Ik wilde dat wel graag, maar wil me er niet op toeleggen. Dan ben ik weer aan het organiseren, terwijl ik mijn tijd in Parijs juist wil benutten voor nieuwe impulsen.
En je exposeerde vorig jaar nog op het AN.
Dat klopt! In de expositie À propos pandémie, in juni 2021. Die werken waren ook het resultaat van een zoektocht door mijn eerdere werk in de context van de pandemie; ik had eindelijk tijd om te ordenen. Tijdens de pandemie werd ineens de tijd ‘stil’ gezet, de adem ingehouden, er vielen ‘gaten’ in de tijd. De waarneming stond op scherp, dreiging werd voelbaar maar niet tastbaar. Een andere en nieuwe bewustwording van processen in de natuur gekoppeld aan ons eigen handelen. Zichtbaarder dan ooit, een nieuwe mondiale realiteit. In mijn atelier ontstonden werken waarin ik met een scalpel in mijn deels al bestaande tekeningen ging snijden: een ultiem destructief gebaar wat uiteindelijk tot een nieuwe, constructieve fase in mijn werk heeft geleid. In het oog van de storm naar een stilte buiten de tijd.
