Maxime Ansiau is een Franse kunstenaar die in Nederland woont en de afgelopen 25 jaar op zoek is geweest naar voorwerpen, materialen verzamelt in collecties, die na verloop van tijd een belangrijke betekenis krijgen totdat ze een nieuw werk worden. De primaire relatie van verzamelen, huisvesten en nadenken over voorwerpen kan twee tot tien jaar duren totdat het probleem dat zich voordoet bij het opslaan ervan, een conceptuele oplossing vereist voor hun herbestemming.
”Ik begin altijd met een verzameling van iets. Het kan een plastic speelgoed zijn, een sticker, een stapel boeken of een oude gootsteen. Dan, zodra je een stapel dingen hebt, heb je een probleem omdat je er iets van moet maken.”
In de secundaire fase, wanneer het probleem verandert in een oplossing, past hij de meest traditionele thema’s toe die de kunst te bieden heeft, van grotschilderingen tot pop-art; portretten, stillevens, landschappen, religieuze en pastorale thema’s, om een hergebruikte interpretatie van een klassiek onderwerp te creëren. Zijn werk is procesgericht, tijdrovend en vereist een pijnlijke geduld om een gemoderniseerde versie van oude waarden te creëren die etiquette en respect voor materialen hooghouden, waarvan hij gelooft dat ze in de digitale wereld niet met dezelfde diepte worden vertegenwoordigd.
Voor een materiaalgerichte kunstenaar staat het fysieke aspect altijd op de voorgrond. Zijn werk stelt de vraag naar de gevolgen die menselijke productie en consumptie hebben gecreëerd. Door zijn werk heeft Maxime een wereld opgebouwd waarin hij de waarde van de menselijke aanraking kan blijven omarmen. Zijn serie ‘Postcards to Patrick Caulfield’ is een eerbetoon aan de ingekapselde energie binnen het handgeschreven woord, dat in verwondering wordt ontvangen door een ander. Zijn collectie ‘Canopy’ begon met een weggegooide plastic boom die hij in massaproductie uit China haalde om de benarde toestand van de natuurlijke wereld te benadrukken, die overgeleverd is aan het momentane consumentenplezier.
Maxime’s werk is een proces dat hem helpt de wereld te begrijpen in vorm en elk werk kan zowel een troost zijn, die een tijdperk van eenvoud vertegenwoordigt, als een vraag om ons te herinneren aan de kosten van onze acties.